در میان غوغای زندگی ندائی از عمق فطرتم مرا بی امان ندا می داد که ...
مشنو !
به هیچ آوازی گوش مده ...
از میان بیشمار رنگهای فریب این دنیا چشم به هیچ رنگی جز آبی پاک آسمان ندوختم.
و شرق و غرب عالم را گشتم و بر قهرمانان اندیشمندان پیشوایان و جهان هر چه داشت و زمان هر چه ساخت و تاریخ هر چه بافت همه را دیدم و سنجیدم و شناختم و تمام کردم و رد شدم و دستهایم خالی ... دامانم خالی و ...
همچنان آواره چون باد صحرا
جهان برایم دیگر هیچ نداشت
و من دلیر مغرور و بی نیاز
اما نه از دلیری و غرور و استغنا
که از "نداشتن" از "نخواستن"
زندگی کوچکتر از آن بود که مرا برنجاند
و زشت تر از آن که دلم بر آن بلرزد
هستی تهی تر از آن که بدست آوردنی مرا زبون سازد و من تهی دست تر از آن که از دست دادنی مرا بترساند.
همچون کسی که شتابان از شهری دور می شود و دمادم شهر کوچکتر و کوچکتر و کوچکتر می گردد و دورتر و بیگانه تر و بعد سیاهیی موهوم و مجهول و بعد سایه کمرنگ و بعد نقطه ای و بلاخره هیچ.
شهری که دیگر برای او نیست
زندگی و همه دیوارها و خانه ها و راهها و کشاکشها و کوشش ها و ثروت ها و پیوندها و لذت ها و...
همه در برابرم رنگ می باخت و دور می شد و محو می شد
و من به شتاب می گریختم تا رسیدم...
به اقلیم بیکرانه تنهایی.
جزیره بسته خلوت خویش
اگر تاریخ را بکشیم آنگاه مطلق پیش می آید و من گذشته را کشتم و به مطلق رسیدم...